Mijn reis van IK naar MIJ – thuiskomen bij mezelf

Er was een tijd waarin ik dacht dat ik mezelf kende.

Ik kende mijn verhaal, mijn talenten, mijn overtuigingen.
Ik wist waar ik vandaan kwam, waar ik naartoe ging,
en ik kon het allemaal goed uitleggen.
Sterk, verantwoordelijk, bewust —
dat dacht ik tenminste.

Maar diep vanbinnen leefde iets anders.
Een stille stem, een zachte fluistering die ik lange tijd negeerde.
Want zolang mijn leven ‘klopte’ aan de buitenkant,
was het veilig om niet te voelen wat eronder leefde.

Toch begon het te wringen.

Er waren momenten waarop alles stilviel.
Waarin de controle uit mijn handen gleed.
Waarin het masker scheurde
en ik mezelf betrapte op leegte, op uitputting, op verdriet dat nergens naartoe kon.

En langzaam begon ik te beseffen…
Dat de IK die ik had opgebouwd —
die slimme, sterke, verantwoordelijke IK —
nooit echt vrij was geweest.
Ze had me beschermd, ja,
maar ze hield me ook gevangen.

De IK: een overlevingsidentiteit

Mijn IK leefde in mijn hoofd.
Ze dacht veel, voelde weinig.
Ze had alles onder controle, maar miste echte verbinding.
Loyaal, perfectionistisch, krachtig —
maar diep vanbinnen bang om gezien te worden.

Mijn lijf was gespannen,
mijn bekken dicht,
mijn emoties vastgezet.
En mijn ziel… verstopt onder lagen van doen, bewijzen en dragen.

Lang dacht ik: “Zo ben ik gewoon.”
Maar ik vergiste me.
Dit was niet wie ik ben.
Dit was wie ik dacht dat ik moest zijn.

De weg naar MIJ

Het pad naar MIJ was geen rechte lijn.
Het was afpellen, stukje voor stukje.
Sterven in kleine stukjes, elke keer als ik durfde toe te geven:
“Dit klopt niet meer.”
“Dit ben ik niet.”
“Dit doet pijn.”

Ik leerde zakken.
Uit mijn hoofd, in mijn lijf.
Naar mijn bekken, mijn adem, mijn voelen.
Ik liet mezelf rouwen, schreeuwen, stil zijn.
Ik liet het oude langzaam los —
de verhalen, de rollen, de zekerheden.

En daar, in de ruimte die ontstond,
werd MIJ voelbaar.

Ze was geen concept.
Geen rol.
Geen identiteit die iets moest bewijzen.

Ze was aanwezigheid.
Zacht en krachtig tegelijk.
Ze wist zonder woorden.
Ze was gewoon… aanwezig.

Nu ben ik hier — en begeleid ik anderen

Mijn reis van IK naar MIJ heeft me niet per se makkelijker gemaakt,
maar wel dieper, vrijer, eerlijker, waarachtiger.
Ik voel, ik leef, ik kies, ik ben.
Niet perfect. Maar echt.

En dat is wat ik jou gun:
Niet een ‘betere versie’ van jezelf,
maar een thuiskomen bij wie je werkelijk bent.

Niet meer weten wie je bent,
maar zijn wie je bent —
zonder verhaal, zonder maskers.

Van hoofd naar hart.
Van controle naar overgave.
Van IK naar MIJ.

Welkom bij Gewoon ZIJN, waar we samen op reis gaan naar de kern van wie jij werkelijk bent